Al jaren waren ze samen, de kinderen werden al groot. Maar het kwam er gewoon nooit van. Toen overleed haar moeder midden in de Coronatijd. Wat had ze graag gewild dat moeder erbij was geweest. En nu lag haar vader zo maar ineens in het hospice. Wat wilden ze samen graag dat hij die bijzondere gebeurtenis nog mee zou kunnen maken. Hun huwelijk! Na al die jaren toch nog voor de wet bevestigen dat je voor altijd voor elkaar gekozen hebt. Bijzonder ook om dit samen met je opgroeiende kinderen te kunnen doen. En wat wilde ze graag dat haar vader getuige zou zijn.
Schoorvoetend kwam ze aankloppen op ons kantoor. Hoe dachten wij er over? Zou het misschien……?
Natuurlijk was er geen twijfel nodig. Als er een bijzondere wens is met betrekking tot onze gasten die in de laatste fase van hun leven zijn, zullen we altijd proberen te doen wat mogelijk is. En in dit geval was het maar een kleine moeite. Haar trouwjurk had ze al lang in de kast hangen. Ze werkte zelf op het gemeentehuis. Door haar contacten daar was een trouwambtenaar snel geregeld. Ook de toestemming om het hospice als buitengewone trouwlocatie aan te wijzen was snel rond. Een vriendin maakte een bruidsboeket en corsages. Als hospice bestelden wij een trouwtaart en zorgden we voor wat versiering.
De zon scheen. Vader was al vroeg wakker en zat te glimmen op zijn stoel in zijn nette pak. Samen met hem, kinderen en een enkele goede vriend(in), vond de plechtigheid plaats in onze huiskamer. Vader zette zijn handtekening. Daarna werd de taart aangesneden. Vervolgens werden mooie foto’s gemaakt. Een stralend bruidspaar.
Een intiem gebeuren met een klein maar warm gezelschap. We mochten het met u delen. Eén van die bijzondere momenten die nog lang in onze herinnering blijft.
Tineke Breuer (oud coördinator hospice)